Przejdź do stopki

UCHWAŁA Nr VII.59.2019 RADY GMINY RACIĄŻ z dnia 17 czerwca 2019 roku

Treść

 

UCHWAŁA NR VII.59.2019

RADY GMINY RACIĄŻ

z dnia 17 czerwca 2019 roku

 

w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Wójta Gminy Raciąż

 

            Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506), oraz art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096) uchwala się, co następuje:

 

§ 1. Uznaje się za bezzasadną skargę na działalność Wójta Gminy Raciąż.


§ 2. Uzasadnienie faktyczne i prawne rozpatrzenia skargi stanowi załącznik do uchwały.


§ 3. Zobowiązuje się Przewodniczącego Rady Gminy Raciąż do zawiadomienia skarżącego
       o sposobie załatwienia skargi.

           
§ 4. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

 

                                                                                              Przewodnicząca Rady Gminy

                                                                                                      Teresa Muchyńska

 

 

 

 

 

 

 

 

UZASADNIENIE
do Uchwały Nr. VII.59.2019
Rady Gminy Raciąż
z dnia 17 czerwca 2019 roku

 

            W  dniu 27 maja 2019r. skierowana została do Przewodniczącej Rady Gminy Raciąż skarga, zarzucająca celowe działanie Wójta w ramach prowadzonej korespondencji dotyczącej wydanej w dniu 6 listopada 2018r. decyzji zatwierdzającej projekt podziału działki. W dniu
29 maja 2019 r. skarga została przekazana do Komisji Skarg, Wniosków i Petycji.

W toku rozpatrywania skargi Komisja Skarg Wniosków i Petycji działająca w imieniu Rady Gminy Raciąż, przeprowadziła postępowanie wyjaśniające.  Na posiedzeniu Komisji Skarg, Wniosków i Petycji, komisja zapoznała się z zarzutami, wysłuchała informacji od pracowników merytorycznych Urzędu oraz zapoznała się z korespondencją wpływającą w tej sprawie do Urzędu.

            Ustalono, że w dniu 6 listopada 2018r. Wójt Gminy wydał decyzję zatwierdzającą projekt podziału działki  z warunkowym terminem przeniesienia praw do wydzielonych działek na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy od dnia, w którym przedmiotowa decyzja stała się ostateczna. Adresat decyzji (skarżący) złożył oświadczenie o zrzeczeniu się prawa do odwołania, tym samym decyzja stała się ona prawomocna i ostateczna.

            Skarżący natomiast podnosi,  że w jego ocenie Wójt celowo uniemożliwił Mu wstąpienie na drogę odwoławczą,   nie wydając w odpowiedzi na jego „zapytanie“ w zakresie wygaszenia w/w decyzji rozstrzygnięcia dotyczącego wygaszenia decyzji w postaci decyzji czy postanowienia, a jedynie kierując informację w postaci zwykłego pisma.

            W myśl art. 96 ustawy o gospodarce nieruchomościami podziału nieruchomości dokonuje się na podstawie decyzji wójta, burmistrza albo prezydenta miasta zatwierdzającej podział. Natomiast zgodnie z art. 97 w/w ustawy podziału nieruchomości dokonuje się na wniosek i koszt osoby, która ma w tym interes prawny.

            Co do zasady wynikającej z art. 93 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami podział nieruchomości położonych na obszarach przeznaczonych w planach miejscowych na cele rolne i leśne, a w przypadku braku planu miejscowego wykorzystywanych na cele rolne
i leśne, powodujący wydzielenie działki gruntu o powierzchni mniejszej niż 0,3000 ha, jest dopuszczalny, pod warunkiem że działka ta zostanie przeznaczona na powiększenie sąsiedniej nieruchomości lub dokonana zostanie regulacja granic między sąsiadującymi nieruchomościami. W decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości określa się termin na przeniesienie praw do wydzielonych działek gruntu, który nie może być dłuższy niż 6 miesięcy od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna.

            W oparciu o powyższe regulacje  Wójt Gminy Raciąż prawidłowo wydał w listopadzie 2018 r. decyzję wskazaną w stanie faktycznym. Skarżący w swej korespondencji
z Wójtem domagał się wydania przez tut. organ decyzji wygaszającej przedmiotową decyzję powołując się na regulacje art. 162 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego, który stanowi że organ administracji publicznej, który wydał decyzję w pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli decyzja: stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo gdy leży to w interesie społecznym lub w interesie strony.

            Aby można było mówić o bezprzedmiotowości należy w myśl (II OSK 2218/16) - wyroku NSA (N) z dnia 18-08-2017 – bazować na tym, że bezprzedmiotowość decyzji, o której mowa w art. 162 § 1 pkt 1 KPA, wynika z ustania prawnego bytu elementu stosunku materialnoprawnego nawiązanego na jej podstawie, a to z powodu zgaśnięcia podmiotu, zniszczenia lub przekształcenia rzeczy, rezygnacji z uprawnień przez stronę, czy na sutek zmiany stanu faktycznego uniemożliwiającego wykonania decyzji albo z powodu zmiany
w stanie prawnym, ale tylko w przypadku gdy powoduje ona taki skutek.

            Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy Komisja Skarg, Wniosków
i Petycji,  stwierdziła, że  nie można dokonać wygaszenia przedmiotowej decyzji z uwagi na jej bezprzedmiotowość, ponieważ argumentacja skarżącego nie stanowi podstawy do stwierdzenia owej  bezprzedmiotowości.  

            Należy podkreślić, że materialno-prawną podstawę rozstrzygnięcia w tej sprawie stanowiły przepisy art. 96 ust. 1  oraz art. 94 ust. 1  ustawy o gospodarce nieruchomościami
w zw. z art. 93 ust. 2a, zatem - należy przyjąć - że podziału nieruchomości dokonano pod warunkiem. W konsekwencji do wydania decyzji z zastrzeżeniem dopełnienia przez wnioskodawcę podziału określonego warunku obiektywna podstawa prawa istniała.
W rezultacie powyższego owa decyzja części nie została wydana bez podstawy prawnej, jak również z rażącym naruszeniem prawa. Nadto przy wydawaniu przedmiotowej decyzji nie doszło również do naruszenia przepisów o właściwości organów administracji publicznej, albowiem w tej sprawie Wójt działał w sferze imperium, a nie dominium.  Warunek nie ma bowiem przymiotu rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej (nie jest samodzielną częścią osnowy), choćby został zamieszczony w sentencji decyzji, powodując w istocie brak przedmiotu zaskarżenia.

            Analizując przedmiotową skargę na uwagę zasługuje również fakt, iż w myśl art. 127a ustawy kodeks postępowania administracyjnego w  trakcie biegu terminu do wniesienia odwołania strona może zrzec się prawa do wniesienia odwołania wobec organu administracji publicznej, który wydał decyzję, z dniem doręczenia organowi administracji publicznej oświadczenia o zrzeczeniu się prawa do wniesienia odwołania przez ostatnią ze stron postępowania, decyzja staje się ostateczna i prawomocna. Ma to w korzystny sposób wpłynąć na przyspieszenie i uproszczenie postępowań administracyjnych, pozwalając szybciej osiągnąć ostateczny cel, dla którego postępowanie jest inicjowane (z czego skorzystał skarżący).

            Trwałość decyzji administracyjnych nie oznacza niemożności ich zmiany. Prawodawca ustanawiając tę zasadę ograniczył jedynie możliwość wzruszania decyzji do przypadków określonych w KPA. Zastrzegł przy tym granice trwałości decyzji administracyjnych, tj. dopuszczalność ich wzruszania tylko w wyjątkowych sytuacjach, ściśle wskazanych 
w przepisach. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem katalog przypadków uprawniających do nadzwyczajnego wzruszenia decyzji administracyjnej ma charakter enumeratywny i nie podlega wykładni rozszerzającej. Warto zaprezentować także stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wyrażone w wyroku z 31 sierpnia 2016 r., zgodnie z którym „zasada trwałości decyzji zawarta w art. 16 § 1 k.p.a. sprzeciwia się powtórnemu prowadzeniu postępowania w sprawie już rozstrzygniętej, a w przypadku wadliwego wszczęcia takiego postępowania winno ono ulec umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.”

            Zgodnie z § 3 art. 16 KPA decyzje ostateczne stają się prawomocnymi wtedy, gdy uprawnieni nie mają już możliwości ich zaskarżenia do sądu administracyjnego. Winno się zasygnalizować, iż w pierwszej kolejności decyzja administracyjna staje się ostateczna, gdy zaś nie zostanie ona zaskarżona do sądu administracyjnego lub skarga taka zostanie oddalona, decyzja ostateczna uzyskuje przymiot prawomocnej.

            Weryfikowana decyzja Wójta z dnia 6 listopada 2018 r. o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości nie została wydana z naruszeniem przepisów, bez podstawy prawnej ani  z rażącym naruszeniem prawa, a dalsze działania Wójta w ramach korespondencji ze skarżącym były w świetle prawa prawidłowe.

            Biorąc powyższe pod uwagę, Komisja Skarg, Wniosków i Petycji stwierdziła, że skargę z dnia 27 maja 2019 r. należy uznać za bezzasadną.             
 

POUCZENIE:

Zgodnie z dyspozycją art. 239 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2018r. poz. 2096 ze zm.),  Rada Gminy Raciąż zawiadamia, że w skutek uznania skargi za bezzasadną, jeśli Skarżący ponowi ją bez wskazania nowych okoliczności – wówczas Rada Gminy Raciąż może podtrzymać swoje stanowisko (zaprezentowane powyżej) nanosząc odpowiednią adnotację w aktach sprawy, bez zawiadamiania Skarżącego.

 

468150