Uchwała Nr XXXIV/242/2006
Treść
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Uchwała Nr XXXIV/242/2006
Rady Gminy Raciąż
z dnia 23 czerwca 2006r.
w sprawie : odmowy zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę na terenie Gminy Raciąż.
Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt. 15 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 142 poz. 1591 z 2001r. ze zmianami) w związku z art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków Dz. U. Nr 72 poz. 747 z 2001r. i Nr 113 poz. 984 z 2002r.) Rada Gminy Raciąż uchwala co następuje :
§ 1
1. Odmawia się zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę przedłożonych przez Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Sp. z o.o. w Raciążu ul. Wolności 34, mające obowiązywać od dnia 1 sierpnia 2006 r. do dnia 31 lipca 2007 r. na terenie Gminy Raciąż.
2. Uzasadnienie, do uchwały w sprawie odmowy zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę na terenie Gminy Raciąż, stanowi załącznik.
§ 2
Wykonanie uchwały powierza się Wójtowi Gminy Raciąż.
§ 3
Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Przewodniczący Rady Gminy
Jarosław Jaworski
Załącznik do Nr
XXXIV/242/2006
Rady Gminy Raciąż
z dnia 23 czerwca 2006r.
UZASADNIENIE
do Uchwały Nr XXXI/242/2006
Rady Gminy Raciąż
w sprawie: odmowy zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę na terenie Gminy Raciąż.
Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Sp. z o.o. w Raciążu ul. Wolności 34 dnia 2 marca 2006 roku złożyło wniosek o zatwierdzenie taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę. Po zapoznaniu się z przedłożonymi dokumentami stwierdzono, niezgodności taryf w przedłożonym wniosku wraz z załącznikami z przepisami prawa ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków oraz Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 marca 2002r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków.
Dla właściwej interpretacji przepisu ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 72, poz. 747 z późn. zm.) konieczne jest uwzględnienie podstawowych założeń i celów tej ustawy zawartych w przepisie art. 1, a przede wszystkim tych fragmentów powołanego przepisu , które odnoszą się do „ochrony interesów odbiorców usług” i „optymalizacji kosztów”. Przy tym art. 3 ust. 1 ustawy wskazuje, iż zbiorowe zaopatrzenie w wodę jest zadaniem własnym Gminy.
Generalnie zatem odpowiednie fragmenty regulacji art. 1 w zw. z art. 3 ustawy dają podstawę do wniosku, iż ustawodawca liczy się z ochroną społecznie doniosłych wartości oraz, co do zasady, w niczym wyraźnie nie ogranicza wpływu gmin na działalność przedsiębiorstw wodno-kanalizacyjnych. Tak więc interpretacja szczegółowych rozwiązań ustawowych nie może polegać wyłącznie na gramatycznej wykładni szczegółowych konstrukcji ustawowych. Interpretacja ta każdorazowo powinna uwzględnić dyrektywy prawne zawarte w art. 1 ustawy. Nie ma podstaw do podważania poglądu, iż ustawodawca uznał określoną w ustawie sferę usług publicznych za objętą kompetencją do działań władczych przewidzianych dla organów gmin. Takie oddziaływanie władcze w stosunku do działalności gospodarczej przedsiębiorstw wodociągowo - kanalizacyjnych realizowane jest poprzez wydanie zezwolenia na prowadzenie zbiorowego zaopatrzenia w wodę (art. 16 ust. 1 ustawy), a w trakcie zaś rozpoczętej już działalności przez przedsiębiorstwo w drodze uchwalenia regulaminu dostarczania wody (art. 19 ust. 1 ustawy), zatwierdzenie wieloletniego planu modernizacji urządzeń (art. 21 ust. 5 ustawy), jak również w drodze zatwierdzenia taryf obejmujących ceny i stawki za usługi świadczone przez przedsiębiorstwa (art. 24 ust. 1 ustawy).
Kompetencje należące do rady gminy nie mogą sprowadzić się do automatycznej akceptacji w formie podjęcia uchwały o zatwierdzeniu taryfy bądź do braku jakiekolwiek działania (milczenia) w sytuacji, kiedy taryfa zostanie opracowana niezgodnie z prawem. Przeczyłoby to zasadności powierzania organom gminy jakiekolwiek kompetencje w tym zakresie, a iluzoryczne byłoby realizowanie wskazanych w art. 1 ustawy jej priorytetów. Jeżeli rola sprowadziłaby się jedynie do automatycznego zatwierdzania taryf, to tym samym rada nie mogłaby chronić mieszkańców gminy przed nieuzasadnionym wzrostem cen i opłat za usługi dostarczania wody. W takiej sytuacji przedsiębiorstwa wodociągowe mogłyby w sposób całkowicie dowolny kształtować poziom cen i opłat za świadczone usługi. Usługi z tego zakresu, zwłaszcza przy istnieniu faktycznego monopolu przedsiębiorstw wodociągowo - kanalizacyjnych, mogłyby być niedostępne (lub w dużej mierze ograniczone) dla określonej grupy odbiorców. Dopuszczalność powodowania stanu sprzecznego z celem ustawy nie mieści się w granicach regionalnego stanowienia prawa.
Zasadniczy problem zatwierdzenia taryf wiąże się z:
- zapewnieniem radzie gminy realnego wpływu na sposób załatwienia sprawy, w aspekcie ustawowego powierzenia właśnie radzie gminy decydowania o opłatach i cenach za zbiorowe zaopatrzenie w wodę.
Zastosowanie taryf jako odpłatności za usługi dostawy wody stanowi ochronę interesów zarówno odbiorców usług, jak i przedsiębiorstwa. Zasadność ponoszenia kosztów podlega nadzorowi rady gminy. Natomiast przedsiębiorstwo dzięki taryfom uzyskuje gwarancje pokrycia koniecznych wydatków oraz możliwość wypracowania zysku. W tym kontekście należy mieć na uwadze art.23 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków, który upoważnia właściwego ministra do określenia marży zysku, zakładając, iż jej wysokość powinna zapewniać ochronę interesów odbiorców przed nieuzasadnionym wzrostem cen. Aczkolwiek w rozporządzeniu wykonawczym z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie określenia taryf, wzoru wniosku zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz. U. Nr 26, poz.257) nie doszło do faktycznego ograniczenia i ustalenia wysokości marży zysku, to jednak należy się odnieść do wymienionej ustawowej zasady kalkulowania marży zysku.
Wniesienie wniosku taryfowego, przygotowanego przez przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury z 12 marca 2002 r., stanowi czynność wszczynającą postępowanie. Treść wniosku w zasadzie wyłącznie dotyczy akceptacji wyliczonych zgodnie z rozporządzeniem kosztów kształtujących ceny za świadczenie usługi.
Zarówno formalnie, jak i merytorycznie wniosek podlega badaniu przez Wójta Gminy. Przyjmuje się założenie, iż Rada Gminy otrzymuje wniosek po weryfikacji, a więc taki, w stosunku do którego Wójt stwierdził, że zarówno formalnie jak i merytorycznie spełnia wymogi rozporządzenia. Zgodnie z dyspozycją art. 24 ust. 4 Wójt sprawdza, czy taryfy i plan, o których mowa w art. 21 ust. 1 zostały opracowane zgodnie z przepisami ustawy i weryfikuje koszty, o których mowa w art. 20 ust.4 pkt 1, pod względem celowości ich ponoszenia.
Kompetencja Wójta realizowana jest poprzez:
- wstępną analizę wniosku z punktu widzenia wymogów formalnych określonych przepisami art. 21, 24 ust. 3 ustawy § 4, 5, 19 rozporządzenia;
- weryfikację kosztów związanych ze świadczeniem usług, poniesionych w poprzednim roku obrachunkowym, ustalonych na podstawie ewidencji księgowej, z uwzględnieniem planowanych zmian w roku obowiązywania taryfy.
A zatem oznacza to, że Wójt jako organ weryfikujący może żądać od przedsiębiorstwa wykazania (okazania), że koszty przedstawione do wniosku odpowiadają kosztom wynikającym z prowadzonej przez przedsiębiorstwo ewidencji księgowej (art. 24 ust. 4 w zw. z art. 20 ust. 4 pkt 1 ustawy). Ewidencja księgowa powinna umożliwiać wydzielanie kosztów stałych i zmiennych, przychodów związanych z poszczególnymi rodzajami działalności przedsiębiorstwa, a także w odniesieniu do poszczególnych taryf.
Etap weryfikacji ma charakter postępowania administracyjnego i korzysta z procesowych „narzędzi” wyjaśnienia istoty sprawy.
Zgodnie z ogólnymi zasadami postępowania administracyjnego organ prowadzący na tym etapie sprawę ma prawo żądania wyjaśnień i uzupełnień (art. 77 kpa). W sytuacji braku możliwości wglądu Wójta do ewidencji przedsiębiorstwa oraz braku możliwości żądania od przedsiębiorstwa wyjaśnień i uzupełnień - ustawowe prawo weryfikacji wniosku stało by się zapisem „pustym” i iluzorycznym. W przypadku gdyby koszty określone we wniosku były zawyżone w stosunku do kosztów wynikających z ewidencji, Wójt powinien wezwać przedsiębiorstwo do zmiany złożonego wniosku. Z art. 24 ust. 4 wynika, że weryfikacja kosztów może zawierać ocenę kosztów pod względem celowości ich ponoszenia.
A zatem Wójt ma prawo do oceny, czy koszty stanowiące podstawę określenia taryfy są zasadne.
Mając na uwadze powyższe Wójt pismem znak RRG. 7033-1/06 z dnia 6 czerwca 2006r. wystąpił do Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Sp. z o.o. w Raciążu o udostępnienie ewidencji księgowej przedsiębiorstwa. W dniu 16 czerwca 2006r. wpłynęło pismo PGKiM Sp. z o.o. znak L.Dz. 457/16/VI/2006. odnosząc się do niego należy wskazać na poniższe.
Stosownie do art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków Wójt weryfikuje koszty pod względem celowości ich ponoszenia.
Zgodnie z ustawą koszty podlegające weryfikacji to koszty uwzględnione przez przedsiębiorstwo przy ustalaniu przychodów dla określenia taryfy, związane ze świadczeniem usług, poniesione w poprzednim roku obrachunkowym, ustalone na podstawie ewidencji księgowej, z uwzględnieniem planowanych zmian tych kosztów w roku obowiązywania taryfy.
Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Sp. z o. o. wyraża w piśmie stanowisko, że żaden z przepisów nie precyzuje, w jaki sposób odbywa się weryfikacja wspomnianych wyżej kosztów i w związku z tym Wójt winien dokonać weryfikacji kosztów w oparciu o przedłożony przez Spółkę wniosek.
Weryfikacja oznacza poświadczenie, sprawdzenie prawdziwości, autentyczności.
Wniosek z tego wynika taki, iż aby móc coś sprawdzić należy dysponować materiałem porównawczym odnoszącym się do badanego stanu.
Spółka zgadza się z tym, że Wójt winien sprawdzić pewien stan jednak nie daje mu instrumentów porównawczych.
Z uwagi na to, że ustawa wskazuje na koszty ustalone na podstawie ewidencji księgowej, więc aby je zweryfikować czyli sprawdzić należy dysponować tą ewidencją by móc porównać stan kosztów przedstawionych we wniosku oraz ich stan faktyczny wynikający z tej ewidencji.
Nie dysponując którymś z tych materiałów weryfikacja staje się niemożliwa. W związku z tym Wójt jako organ weryfikujący może, a nawet powinien żądać od Przedsiębiorstwa ewidencji księgowej celem ustalenia czy koszty przedstawione we wniosku odpowiadają kosztom wynikającym z tej ewidencji (art. 24 ust. 4 w zw. z art. 4 pkt 1 ustawy).
Przedsiębiorstwo w piśmie powołuje się na brak podstawy prawnej dla udostępnienia dokumentacji księgowej Spółki, a wniosek ten wywodzi z ustawy o dostępie do informacji publicznej, wskazując jednocześnie, iż Spółka jest zobowiązana do udostępnienia tylko danych, o których mowa w art. 6 przywołanej ustawy. Jednocześnie Spółka wskazuje, że takimi danymi są między innymi informacja o majątku, którym dysponuje a także dochodach i stratach Spółki.
Prawo o informacji zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej jest zasadą. Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.
Spółka wskazując, że na mocy art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest zobowiązana do udostępnienia informacji o majątku, którym dysponuje, dochodach i stratach, i jednocześnie utrzymując brak umocowania prawnego do udostępnienia ewidencji księgowej przeczy sama sobie.
Wspomniane informacje wynikają właśnie z ewidencji księgowej tj. sprawozdania finansowego, kont księgi głównej, kont ksiąg pomocniczych, zestawienia obrotów i sald księgi głównej oraz sald ksiąg pomocniczych czy wreszcie wykazu składników aktywów i pasywów (inwentarz).
Oczywistość powyższego jest poza sporem i nie wymaga głębszych uzasadnień.
Spółka w mało precyzyjny sposób wskazuje także, że „ewidencja księgowa podlega również ograniczeniu ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy”. Wydaje się, iż Spółka zasłania się tajemnicą przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 11 ust. 4 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
Zgodnie z tą ustawą przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności.
Ta krótka analiza tajemnicy przedsiębiorstwa pozwala stwierdzić, że ewidencja księgowa nie mieści się w żadnym z kryteriów składających się na tą tajemnicę, a powoływanie się na nią obraża przepisy prawa.
Przeciwnie, znajdujemy w prawie liczne przykłady nacisku położonego na zasadę jawności chociażby w ustawie o rachunkowości, która nakazuje składać we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, które jest odzwierciedleniem danych ewidencji księgowej, natomiast zgodnie z ustawą o Krajowym Rejestrze Sądowym rejestr jest jawny i każdy ma prawo dostępu do danych zawartych w Rejestrze.
Tak więc należy stwierdzić, że Wójt ma prawo i obowiązek dokonać weryfikacji zapisów wniosku pod względem formalnym i merytorycznym.